به گزارش نقطه تسلیم، توافق آتش‌بس اخیر غزه فارغ از محتوای آن حاوی یک نکته مهم است، این توافق صرفا یک پیروزی برای فلسطینی‌ها نیست بلکه یک موفقیت فراگیر برای کشورهایی است که تلاش داشتند مانع «پیکره‌بندی تحمیلی» اسراییل شوند.
چه آن کسانی که قائل هستند اسراییل از وقایع هفتم اکتبر ۲۰۲۳ مطلع بوده و چه کسانی که آن را شاهکار اطلاعاتی و عملیاتی حماس می‌دانند همه در این موضوع اشتراک دارند که اسراییل نتوانسته سوار بر این موج، ایده «نظم جدید» خاورمیانه را آن طور که مدعی آن بود به سرانجام برساند.
هر چقدر هم زمان می‌گذرد بر تشکیک و تردید به موفقیت نظامی اسراییل افزوده می‌شود. کافی است نیم‌نگاهی به برخی از یادداشت‌های تحلیلی بین‌الملل بیاندازیم تا در آن‌ها به این تردید واقف شویم:
۱. آن‌جایی که سرلشکر آموس یادلین ژنرال سابق نیروی هوایی و رییس اسبق اداره اطلاعات IDF اسراییل علیرغم این که تفسیرش از تنش‌های یکسال اخیر منطقه و وقایع اخیر سوریه، تضعیف هژمونی و افول ایران است برای مجله شورای روابط خارجی ایالات متحده چنین می‌نویسد: «دولت بنیامین نتانیاهو، سیاست‌هایی را دنبال کرد که جنگ را طولانی کرد، اقتصاد را تحت فشار قرار داد و دو قطبی شدن را تشدید کرد و دست برتر را به دشمنان اسراییل داد».
یادلین علیرغم آن که از تشدید جنگ نتانیاهو در ایجاد «نظم جدید» منطقه‌ای رضایت دارد منتهی نمی‌تواند این ضعف اسراییل را مخفی نگه دارد آن‌جایی که می‌نویسد: «علیرغم تمام قدرت و اهرم های واشنگتن، دیدگاه آمریکا برای نظم منطقه‌ای جدید، هرچند معقول به نظر می‌رسید، به طور مشابه با دیدگاه‌های حماس، حزب الله و ایران غیرممکن است» یا آن جایی که صحبت از خلأ راهبردی اسراییل در برابر ابزارهای پیشروی نظامی آن می‌کند: «توانایی اسراییل برای تحمیل تغییرات منطقه‌ای از نظر نظامی از آمادگی آن برای بیان و اجرای یک چشم‌انداز استراتژیک منسجم پیشی گرفته است.
هنوز ایده‌های راهبردی روشنی برای همراهی با موفقیت‌های عملیاتی اسراییل وجود ندارد، اسراییل باید برای یک چارچوب سیاسی تلاش کند تا با موفقیت‌های خود در میدان نبرد مطابقت داشته باشد.»
به نظر می‌رسد برخلاف اِعمال غیرقانونی «قدرت سخت» توسط اسراییل و استفاده ناموجه آن از توسل به زور و نسل‌کشی، خورشید خیابان ابن سینا (محل شهادت یحیی سنوار) کماکان پرفروغ و تابان است.
با گذر زمان شاهد ابعاد جدیدی از تاثیرات اتفاقات اکتبر ۲۰۲۳ بر نظام فکری مدافعان نظریه اسراییل هستیم:
۲. هیلل هالکین نویسنده پرآوازه و سرشناس اسراییلی‌تبار امریکایی که کتاب “نامه‌هایی به یک دوست یهودی امریکایی” او، الهام‌بخش یک نسل کامل از یهودیان آمریکایی از دهه ۱۹۷۰ بود؛ سخن از این می‌زند که انگیزه‌ای برای نوشتن کتاب مشابهی برای ۴۰ سال آینده یهودیان آمریکا ندارد.
او اشاره دارد: «به نظر من چقدر طعنه آمیز است که در سال ۲۰۲۴، زمانی که یهودیان آمریکایی برای اولین بار، مطمئناً اولین بار از دهه ۱۹۳۰، تا حدی در ترس زندگی می‌کنند، با رییس جمهوری زندگی می‌کنند که اکثر آن‌ها از آن متنفرند، با نگرانی شدید در مورد آن زندگی می‌کنند.
در آینده‌ی آن‌ها، آینده شخصی و آینده جامعه یهودی آمریکا، موضوع اسراییل، حرکت به اسراییل وجود ندارد و آن‌ها قبل از این که به اسراییل نقل مکان کنند به آرژانتین نقل مکان خواهند کرد؛ یهودیان در حال از دست دادن مرکزیت خود هستند. تا حدودی به این دلیل که جامعه یهودی اکنون بیش از هر زمان دیگری از هم جدا شده است؛ شما واقعا نمی‌توانید از هیچ نوع حمایت یکپارچه یهودی از اسراییل صحبت کنید»
هالکلین به گسترش مخالفت با صهیونیسم در دوران اخیر هم اشاره دارد «مخالفت با صهیونیسم در تمام این مدت (از ۱۹۱۰ تا اواسط دهه ۱۹۷۰) بسیار قوی بود، سپس به صورت مخفیانه یا موقتاً با تأسیس اسراییل خاموش شد. این مخالفت به نوعی همیشه منتظر فرصتی برای احیاء بود، و همه ناکامی‌های اخیر اسراییل اکنون آن را قادر به احیاء کرده است».
او در ادامه بر غیر قابل حل بودن تعارضات با فلسطینی‌ها تاکید دارد: «فقط برای من روشن بود که اگر قرار است با شمشیرهایمان زندگی کنیم، در نهایت با شمشیرهایمان خواهیم مرد.
ما نمی‌توانیم تا ابد در این نقطه از جهان در برابر ۱۰۰ میلیون عرب و یک یا ۲ میلیارد مسلمان مقاومت کنیم، ما نمی‌توانیم؛ ما می‌توانیم آن را برای یک دهه انجام دهیم، ما می‌توانیم آن را برای پنج دهه یا حتی ۱۰ سال انجام دهیم اما ما نمی‌توانیم آن را به طور نامحدود انجام دهیم، ما تا حدودی زیر بار خواهیم رفت زیرا جمعیت خودمان دیگر نمی‌توانند بیشتر از این، آن را تحمل کنند».
تحلیلگر حوزه سیاست‌گذاری عمومی، کارشناس حوزه نوآوری سازمانی و اصلاح نظام اداری و پژوهشگر حوزه سیاست‌گذاری علم و فناوری
